Ο Έλληνας προπονητής των Ντόρνμπιρν Λάιονς, Κώστας Παπαβασιλείου, μίλησε στην ιστοσελίδα του Σ.Ε.Π.Κ. για το επίπεδο του μπάσκετ στην Αυστρία, καθώς και για τη δική του παρουσία στον οργανισμό και στη λίγκα.

Για το πώς βρέθηκε στην Αυστρία και στους Ντόρνμπιρν Λάιονς: «Ήμουν στις ακαδημίες του Ολυμπιακού για τρεις σεζόν, αλλά ήθελα να δοκιμάσω την τύχη μου στο εξωτερικό. Τότε έπαιζα ακόμη μπάσκετ, όμως μέσα μου ήξερα πως ήθελα να σταματήσω την καριέρα μου ως παίκτης και να αφοσιωθώ αποκλειστικά στην προπονητική. Κατάλαβα ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο αν έφευγα από την Ελλάδα. Εκείνη την περίοδο υπήρχε ένας Έλληνας προπονητής στον σύλλογο όπου βρίσκομαι σήμερα. Ήρθα σε επαφή μαζί του, είδε το βιογραφικό μου, και μου έκανε μια πρόταση. Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου. Χτύπησα την πόρτα, και η ομάδα είχε πραγματικά ανάγκη από έναν συνεργάτη προπονητή στο ανδρικό τμήμα, αλλά και από έναν πρώτο προπονητή σε δύο αγωνιστικά τμήματα μικρών ηλικιών. Το timing αποδείχτηκε ιδανικό και όλα πήραν τον δρόμο τους».

Για τον οργανισμό των Ντόρνμπιρν Λάιονς: «Οι Ντόρνμπιρν Λάιονς είναι μια ομάδα με πολλά χρόνια παρουσίας στη δεύτερη κατηγορία της Αυστρίας. Στο παρελθόν είχε αγωνιστεί και στη μεγάλη κατηγορία, αν θυμάμαι καλά στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Τα τελευταία χρόνια η ομάδα συνήθιζε να αλλάζει ξένους παίκτες σχεδόν κάθε σεζόν και στηριζόταν σε ένα μείγμα βετεράνων, έμπειρων παικτών αλλά και νέων. Από τη στιγμή που ανέλαβα, αποφασίσαμε να αλλάξουμε κατεύθυνση: πλέον η ομάδα αποτελείται κυρίως από νεαρούς παίκτες, με μέγιστο όριο ηλικίας τα 22-23 χρόνια. Ο μεγαλύτερος που έρχεται σε εμάς είναι σε αυτή την ηλικία. Στόχος μας είναι να φέρνουμε παιδιά διψασμένα να παίξουν, να δουλέψουν σκληρά και μέσα από την ομαδική προσπάθεια να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους. Πιστεύω ότι δίνοντας ευκαιρίες σε νεαρούς αθλητές, μπορείς να πετύχεις σπουδαία πράγματα. Αυτή τη στιγμή η ομάδα πρεσβεύει τη νεανικότητα και το αναπτυξιακό μπάσκετ, έχοντας στο πλευρό μου τους συνεργάτες μου τον Μίλος Παβλίσεβιτς και τον Σέρζι Χουάν Ντονάτο. Παράλληλα, εκτός από τη θέση μου ως πρώτος προπονητής, είμαι και Basketball Coordinator του συλλόγου και έχω υπό την ευθύνη μου και το U16, ένα από τα καλύτερα τμήματα στη χώρα την περσινή σεζόν».

Για τη στάση των Αυστριακών απέναντι στον Έλληνα προπονητή: «Οι Αυστριακοί σέβονται το γεγονός ότι προέρχεσαι από μια μεγάλη μπασκετική σχολή, όπως είναι η ελληνική. Ωστόσο, δεν είναι εύκολο να σε αποδεχτούν και να μπεις κατευθείαν στη λίγκα. Ο λόγος έχει να κάνει κυρίως με την κουλτούρα, η οποία διαφέρει πάρα πολύ από τη δική μας. Και δεν το λέω απαραίτητα ως κάτι θετικό ή αρνητικό∙ απλώς υπάρχει μια τεράστια απόσταση στη νοοτροπία. Αναγνωρίζουν, βέβαια, τον θεσμό του Έλληνα προπονητή και ξέρουν τι σημαίνει το ελληνικό μπάσκετ σε επίπεδο παράδοσης και επιτυχιών. Παρ’ όλα αυτά, η δουλειά που κάνεις αξιολογείται συνεχώς και υπάρχει πάντα ένα αντικειμενικό κριτήριο με βάση το οποίο σε κρίνουν».

Για τη δική του παρουσία στην ομάδα: «Οι άνθρωποι εδώ είναι πραγματικά κύριοι με "Κ" κεφαλαίο. Ειδικά την πρώτη χρονιά, υπήρχαν αρκετές συζητήσεις και διαφωνίες, κυρίως λόγω διαφορών στη φιλοσοφία και στον τρόπο λειτουργίας. Όπως καταλαβαίνεις, μιλάμε για αυστριακό μπάσκετ, όπου πολλά πράγματα που στην Ελλάδα θεωρούμε αυτονόητα, ακόμα και στην Α1, εκεί δεν είναι δεδομένα. Όλες οι διαφωνίες που είχαμε, όμως, ήταν πάντα για το καλό της ομάδας. Με τον καιρό κέρδισα την εμπιστοσύνη τους και πλέον έχουμε μια εξαιρετική συνεργασία. Μου έχουν δώσει την ελευθερία δηλαδή να κάνω αυτό που πιστεύω καλύτερο για τον σύλλογο. Φυσικά, υπήρξαν στιγμές έντασης, καθώς έπρεπε να εξηγηθεί γιατί πρέπει να γίνει κάτι με συγκεκριμένο τρόπο. Όμως, αν έχεις απάντηση σε κάθε "γιατί", τότε όλα γίνονται πολύ πιο εύκολα εδώ».

Για το τι θα απαντούσε σε έναν προπονητή που θα είχε δεύτερες σκέψεις για το μπάσκετ στην Αυστρία, όσον αφορά το επίπεδο και την ποιότητα: «Εγώ βρήκα πρόσφορο έδαφος να μείνω σε μια πολύ μικρή πόλη, περίπου 50.000 κατοίκων. Το Ντόρνμπιρν δεν είναι Βιέννη, ούτε Γκρατς ή Σάλτσμπουργκ, ούτε κάποια άλλη από τις μεγάλες πόλεις. Κι όμως, εδώ βρήκα το περιβάλλον για να εντάξω τη φιλοδοξία μου και να βρω ανθρώπους που πιστεύουν σε αυτό που πρεσβεύω και θέλω να εφαρμόσω. Γι’ αυτό θα έλεγα στους συναδέλφους μου: μην φοβηθείτε να δοκιμάσετε να πάτε κάπου που εκ πρώτης όψεως ακούγεται δύσκολο. Πολλές φορές τη μοίρα σου τη διαμορφώνεις εσύ ο ίδιος. Βγαίνοντας από το comfort zone σου, μετράς πραγματικά τις δυνάμεις σου. Αν θες να κάνεις αυτή τη δουλειά, πρέπει να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις πολλά πράγματα και να έχεις πάντα μια απάντηση σε κάθε "γιατί". Αυτή είναι και η μαγεία της προπονητικής: είσαι ταξιδιώτης∙ και είναι στο χέρι σου να μείνεις σε έναν τόπο για όσο εσύ το θελήσεις. Αυτό πιστεύω εγώ».